Ένα σύρμα ντυμένο επιτρέπει ή διακόπτει την κυκλοφορία
Ευθεία σχεδόν αν και ξέρουμε πως δεν υφίσταται τέτοια γραμμή
άσπρα μαρμάρινα αποκάτω στηρίγματα κι όργανα
όρια απ’ όση σχεδόν επιφάνεια βλέπουμε
μας στεναχωρεί ένα μικρό τμήμα ορατό απ’ την άλλη μεριά
κενός δίχως κανένα γράμμα από τη λέξη που αρχινούμε
«ξα» η πρώτη συλλαβή δεν έχει κανένα νόημα
«ξαστεριά» συμπληρώνω αισιόδοξα επειδή θυμούμαι
πριν μετά ή την ώρα που ’θελα να σκοτωθώ δεν ξέρω
πάντα στεναχωρημένος άνοιξα το παράθυρο προς τον ουρανό
περιμένοντας όπως τα κορίτσια ερωτούν τη μαργαρίτα «μ’ αγαπά»
μια μαργαρίτα με ρίζα ισχυρή που σπάνε την πέτρα
χάνοντας τη ζωή ο καλλιτέχνης και η αγάπη του
μαδούν μια Σαξιφράγκα στο νερό το τρεχούμενο
τα σέπαλα και τα πέταλα είναι τ’ όνομα μαζί με το αίσθημα
στους ύπερους και τους στήμονες κρύβονται στη γύρη και τα ωάρια
ο πατέρας με τη μάνα μαζωμένοι και τ’ αδέλφια
πάντοτε στην επιφάνεια που ξεσκεπάζει όλα τ’ απόκρυφα
τη μια και τις δυο χαρές που έχουν χαθεί
ο τοίχος γκρεμίζει κι απομέσα η λάσπη φαίνεται
σύμβολα της χαράς τα γράμματα μαρτυρούν κάτι ξένο
τα χέρια της αξίας που λατρέψαμε την ημέρα
οι τσέπες μου με τη βροχή είχαν γεμίσει άνθη ροδιάς
κλωσμένα μαλλιά σύννεφα μαβιά πάνω από τα χώματα
όπου λιώναν τα χιόνια στα οργώματα πρασινάδες
μ’ ασημένιες εμβάδες όλα τα χρώματα ένωνε κίτρινος ήλιος
όλος ο διάκοσμος με τις ψηφίδες σκεπάστηκε από δέρμα μαύρο
στέρηση όπου καμιά ομοιότητα δεν γνωρίζεται
μέσα στο γεωμετρικό τελειώνοντας ορθογώνιο.
Από την ανέκδοτη συλλογή Φωτογραφίες
[Το ποίημα γράφτηκε στις 30 Ιουλίου του 1943]
artwork : Darius Hulea
