Όχι, δε θα γράψω για τη θλίψη
Η θλίψη είναι ένα αδιάκριτο νυστέρι
έτοιμο να χυθεί στο στήθος
με το πρώτο στραβοπάτημα
άσπλαχνα τα σπλάχνα να ξεχώσει
με το κοίλο πια κορμί να μένει ηχείο
για τη σκουριά και τον βραχνά
για τη νύχτα που ανήμερα γαυγίζει
κι εγώ κάθε που γράφω
θέλω ν’ απεικονίζω Εκείνον
να κατέρχεται ξανά
μια χούφτα πηλό νωπό από το σκαφίδι του
για να σου στρώσει πατρικά
εκεί γύρω απ’ το στέρνο
– ανάχωμα
για τους χειμώνες που θα ’ρθούν.
