η ποίηση είναι ήδη παράξενη και αποξενωμένη ακόμη και από τον ίδιο της τον εαυτό.
όταν μιλάμε για μετάφραση της ποίησης υπάρχει μια φράση που μου έρχεται στο μυαλό: «το ποίημα πίσω από το ποίημα».
σε κάθε ποιητικό κείμενο υπάρχει η αυθαίρετη αίσθηση των πραγμάτων που δίνει ο ποιητής – το ποίημα πίσω από το ποίημα, που περιμένει απ τον αναγνώστη να ανακαλύψει τον τρόπο που θα το διαβάσει – η ύπαρξη της ποίησης είναι από μόνη της ένα κάλεσμα προς μια διαρκή μετάφραση του
η ανάγνωση του ποιήματος, ακόμη και στη μητρική μας γλώσσα απαιτεί τη συμμετοχή μας και την ενεργή εμπλοκή μας ως προς τον τρόπο αντίληψης και κατανόησης του. τροποποιούμε τη γλώσσα και αυτό μας σημαδεύει. το να διαβάζεις – με τον τρόπο που το απαιτεί η ποίηση – είναι αυτό ακριβώς : να μεταφράζεις κάτι με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεσαι.
αυτό είναι ένα από τα πράγματα που κάνει κάποιον να αγαπά περισσότερο την ποίηση. και επειδή πολλοί από τους αγαπημένους μου ποιητές και ποιήματα δεν ήταν ποτέ προσβάσιμοι σε μένα παρά μόνο σε μετάφραση, σκέφτομαι το μεταφρασμένο ποίημα ως δώρο.
ναι – μπορεί να είναι διαφορετικό από το «πρωτότυπο» (αν και πρέπει να λάβουμε υπόψη τον αδυναμία μιας μετάφρασης να αποδώσει στο έπακρον το πρωτότυπο). συχνά εστιάζουμε σε αυτό που «χάνεται στη μετάφραση» – υποκειμενικά ίσως – αλλά υπάρχει και κάτι που κερδίζεται – μια κίνηση ή μια συνομιλία μεταξύ πολιτισμών και αναγνωστών – ένας διάλογος και ένα άνοιγμα στο παράδοξο της γλώσσας που όμως αποκαλύπτεται ως υπόσχεση και όχι ως σφάλμα. ένα ποίημα είναι κρυπτογραφημένο αίνιγμα και η μετάφραση η αποκρυπτογράφηση του
artworks : Albert Watson
.
.
/
