σκέφτομαι έντονα εκείνη τη φάλαινα που
τραγουδάει με ένα τρόπο που κανένας άλλος
παρά μόνο οι φάλαινες μπορούν να καταλάβουν. μπορεί
να είναι απλά πολύ κουρασμένες να απαντήσουν
τραγουδώντας
ή ίσως ξέρουν την πάσα αλήθεια:
ότι η αγάπη είναι μια κάθετη επίθεση, ότι
σε κοπανάει σαν να ήσουν παγόβουνο
και δεν έχει σημασία αν είσαι
φτιαγμένος σαν ξύλινο πλοίο – θα βουλιάξεις
τέλος πάντων – πρώτα η πλώρη και θα σπάσεις στη μέση
όπως ο Τιτανικός μέχρι να συντριφτείς στο
βυθό του ωκεανού – θα σκορπίσεις σε απόσταση χιλιομέτρων
θα σκουριάσεις πολύ πριν προλάβεις να βρεθείς
να σε τραβούν ξανά στην επιφάνεια
και θα χρειαστούν πάμπολλα χρόνια για το μέλλον
όσοι σε αγαπούν να ανακαλύψουν τις συντεταγμένες σου
με ακρίβεια ώστε να επαναφέρουν ό,τι έχει απομείνει
από σένα μέχρι την επιφάνεια στο φως του ήλιου
[απόδοση: Β.Γ.]
