Εν μέσω μιας μουσικής φούγκας θυμήθηκα τον Άγιο Αυγουστίνο που είχε μείνει άναυδος από έκπληξη μπροστά στον Άγιο Αμβρόσιο ο οποίος φαίνεται ότι είχε ανακαλύψει έναν τρόπο να διαβάζει χωρίς να προφέρει τις λέξεις. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ περίεργο – μου έρχεται στο μυαλό τώρα, όπως συνέβη τότε – ότι μπορούμε να καταλάβουμε λέξεις χωρίς να τις λέμε. Για τον Αυγουστίνο, το βάρος και η εσωτερική ζωή των προτάσεων βιώθηκαν καλύτερα διαβασμένες δυνατά, αλλά από τότε η ιδέα μας για την ανάγνωση έχει αλλάξει πολύ. Για πάρα πολύ καιρό μας διδάσκουν ότι η θέα ενός ανθρώπου που μιλάει στον εαυτό του είναι σημάδι εκκεντρικότητας ή τρέλας, έχουμε χάσει εντελώς τη συνήθεια να ακούμε τις φωνές μας, εκτός από τη συνομιλία που ανεβάζουμε την ένταση της φωνής για να αντιμετωπίσουμε ένα θορυβώδες πλήθος. Αλλά ένα βιβλίο είναι μια πρόταση συζήτησης: ένα άτομο μιλάει σε ένα άλλο, και σε αυτή την ανταλλαγή ο ήχος της φωνής είναι ή θα έπρεπε να είναι φυσικός. Διάβασα λοιπόν δυνατά, θεωρώντας τον εαυτό μου ως κοινό, και έδωσα φωνή στα λόγια του άλλου.
[Απόδοση : Β.Γ.
Artworks : Brian Taylor]
