η τρυφερότητα του καιρού σκοτώνει
το φως του ήλιου καίει τα πάντα εκεί έξω
ο ουρανός είναι ψηλά και η γη κάτω χαμηλά
ή ακριβώς το ανάποδο;
είσαι ένας κόμπος αίματος που με πνίγει
κοιμάσαι όταν ξαγρυπνώ και μοσχοβολάς
σαν το άρωμα που κάνει τους τένοντες μου
να τρίζουν σαν ξύλο που τρίβεται στο κρύο
είσαι ένα μαχαίρι μπηγμένο στην πλάτη
της μέσα μου μυστικής ζωής
αλλά και σαν αστέρια είμαστε συγγενείς
δυο διπλά σώματα που λάμπουμε
εξαφανίζοντας το ένα τη σκιά του άλλου
Φουντσάλ, Πορτογαλία 1930 – 2015
[απόδοση : Βάσος Γεώργας]
