ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα
αργά, πριν φύγεις από το γραφείο σου
κάτω από το έντονο κίτρινο φως της λάμπας και το σκοτεινό παράθυρο
στην ατονία ενός κτιρίου που έχει ξεθωριάσει απ την ησυχία
πολύ μετά τις ώρες αιχμής. ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα
όρθιος σε ένα βιβλιοπωλείο μακριά από τον ωκεανό
μια γκρίζα μέρα νωρίς την άνοιξη ενώ αχνές νιφάδες αιωρούνται
στους τεράστιους χώρους των πεδιάδων γύρω σου.
ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα
σε ένα δωμάτιο όπου έχουν συμβεί πάρα πολλά για να αντέξει άνθρωπος
όπου τα σεντόνια κείτονται σε ακίνητες κουλούρες στο κρεβάτι
και η ανοιχτή βαλίτσα σε παροτρύνει σε φυγή
αλλά δεν μπορείς να φύγεις ακόμα. ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα
καθώς το τρένο του μετρό μειώνει ταχύτητα πριν τρέξεις
πάνω στις σκάλες
προς ένα νέο είδος έρωτα
που η ζωή σου δεν το επέτρεψε ποτέ.
ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα στο φως
της οθόνης της τηλεόρασης όπου οι άφωνες εικόνες τραντάζονται και γλιστρούν
ενώ περιμένεις το δελτίο ειδήσεων από τον πόλεμο.
ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα σε μια αίθουσα αναμονής
των βλεμμάτων που συναντιούνται και δεν συναντώνται,
της ταυτοποίησης των ξένων περαστικών.
ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα με φως φθορισμού
με την πλήξη και την κούραση των νέων που έχουν μεγαλώσει,
μετρώντας τον χρόνο από πολύ νωρίς. ξέρω
διαβάζεις αυτό το ποίημα μέσα από την εύθραυστη όρασή σου, τον χονδρό φακό
που μεγεθύνει αυτά τα γράμματα πέρα από κάθε νόημα, αλλά διαβάζεις
γιατί κάθε γράμμα από το αλφάβητο είναι πολύτιμο.
ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα καθώς περπατάς δίπλα στη σόμπα
με ένα ποτήρι ζεστό γάλα, ένα παιδί να κλαίει στον ένα ώμο σου και ένα βιβλίο στο χέρι
γιατί η ζωή είναι μικρή και διψάς κι εσύ για λίγη ζωή ακόμα.
ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα που δεν έχει γραφεί στη γλώσσα σου
μαντεύοντας κάποιες λέξεις ενώ άλλες σε κρατούν να διαβάσεις παρακάτω
και θέλω να μάθω ποιες λέξεις είναι αυτές.
ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα ακούγοντας κάτι σαν σχίσιμο χαρτιού
κάτι μεταξύ πικρίας και ελπίδας
επιστρέφοντας για άλλη μια φορά απ την δουλειά που δεν μπορείς να απαρνηθείς.
Ξέρω ότι διαβάζεις αυτό το ποίημα γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο
που άφησε για να διαβάσεις
εκεί στον κόσμο που έχεις προσγειωθεί, απογυμνωμένη όπως είσαι.
Η Adrienne Cecile Rich ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια που γεννήθηκε
το 1929 και απεβίωσε το 2012 – ήταν επίσης δοκιμιογράφος και
φεμινίστρια. Αποκαλούνταν “μια από τις πιο ευρέως διαβασμένες
ποιήτριες του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα”, η οποία έφερε
“στο προσκήνιο την καταπίεση που ένιωθαν οι γυναίκες και οι λεσβίες”.
[απόδοση : Β.Γ.
artworks : Laurence Winram]
