Αγαπώ κυρίως τον Σταντάλ γιατί μόνο σε αυτόν η ατομική ηθική ένταση, η ιστορική ένταση και η ορμή της ζωής είναι ένα και το αυτό, μια γραμμική μυθιστορηματική ένταση.
Αγαπώ τον Πούσκιν γιατί είναι καθαρότητα, ειρωνεία και σοβαρότητα.
Αγαπώ τον Χέμινγουεϊ γιατί είναι θέμα γεγονότων, υπαινιγμών, θέλησης για ευτυχία και λύπη.
Αγαπώ τον Στίβενσον γιατί μοιάζει σαν να πετάει.
Αγαπώ τον Τσέχοφ γιατί δεν προχωρά πέρα από εκεί που πηγαίνει.
Αγαπώ τον Κόνραντ γιατί πλέει στο βυθό και δεν βυθίζεται.
Αγαπώ τον Τολστόι γιατί κάποιες φορές μου φαίνεται πως είμαι κοντά στο να καταλάβω πώς το κάνει και τελικά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Αγαπώ τον Μαντσόνι γιατί μέχρι πρόσφατα τον μισούσα.
Αγαπώ τον Τσέστερτον γιατί ήθελε να είναι ο καθολικός Βολταίρος και εγώ ήθελα να είμαι ο κομμουνιστής Τσέστερτον.
Αγαπώ τον Φλωμπέρ γιατί μετά από αυτόν δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί να κάνει το ίδιο με αυτόν.
Αγαπώ τον Πόε του Χρυσού Σκαθαριού.
Αγαπώ τον Τουέιν του Χάκλμπερι Φιν.
Αγαπώ τον Κίπλινγκ των Βιβλίων της Ζούγκλας.
Αγαπώ τον Νίεβο γιατί τον ξαναδιάβασα πολλές φορές διασκεδάζοντας όπως την πρώτη φορά.
Αγαπώ την Τζέιν Όστεν γιατί δεν τη διαβάζω ποτέ αλλά χαίρομαι που υπάρχει.
Αγαπώ τον Γκόγκολ γιατί παραμορφώνει με σαφήνεια, κακία και μέτρο.
Αγαπώ τον Ντοστογιέφσκι γιατί παραμορφώνει με συνέπεια, οργή και χωρίς μέτρο.
Αγαπώ τον Μπαλζάκ γιατί είναι οραματιστής.
Αγαπώ τον Κάφκα γιατί είναι ρεαλιστής.
Αγαπώ τον Μοπασσάν γιατί είναι επιφανειακός.
Αγαπώ την Μάνσφιλντ γιατί είναι έξυπνη.
Αγαπώ τον Φιτζέραλντ γιατί είναι ανικανοποίητος.
Αγαπώ τον Ραντιγκέ γιατί η νεότητα δεν επιστρέφει πια.
Αγαπώ τον Σβέβο γιατί πρέπει να γεράσουμε.
[από το βιβλίο ανθολογίας κειμένων ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
σε επιμέλεια Σωτήρη Παστάκα που θα κυκλοφορήσει
από τις εκδόσεις ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ]
