Του Jhonatan Balaguera, Barranquilla, Κολομβία.
Κάποτε είχα έναν φίλο και μέσω αυτού γνώρισα και άλλους που ήταν επίσης φίλοι μου. Όλοι γίναμε στενοί φίλοι, ώσπου μια μέρα, ξαφνικά εμφανίστηκε κάποιος και έγινε ο νέος μεγάλος μου φίλος. Σύστησα τους φίλους μου σε αυτόν τον νέο σπουδαίο φίλο, αλλά δεν τους άρεσε. Τότε σκέφτηκα: «Πώς θα μπορούσα να μην είμαι φίλος μαζί του; Μια μέρα, ο νέος σπουδαίος φίλος μου με πήγε σε άλλους ανθρώπους και ήταν επίσης φιλικοί, οπότε σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν κακό να έχω δύο ομάδες φίλων. Αλλά ο χρόνος περνάει και παίρνει πράγματα και σκέψεις και αφήνει κατάλοιπα άλλων πραγμάτων. Όσο ήμουν φίλος με τους νέους μου φίλους, απολάμβανα τα νέα πράγματα στον κόσμο και χωρίς τη σταθερότητα της στιγμής, ο πρώτος μου φίλος και εκείνη η ομάδα φίλων, εγκαταστάθηκαν στο μεγάλο πορτραίτο της μνήμης, το οποίο έβλεπα κατά καιρούς με νοσταλγία. Μετά από λίγο καιρό, η ζωή με πήρε μακριά από εκείνο το μέρος και με άφησε χωρίς φίλους. Ζούσα μόνος και μου άρεσε επίσης να είμαι μόνος. Περπατούσα άσκοπα και έφτανα εκεί όπου δεν με περίμενε κανείς. Κατά καιρούς συναντούσα έναν παλιό φίλο ή έναν πολύ αγαπημένο φίλο και σε αυτόν έδινα τα πάντα όσο διαρκούσε η στιγμή της φιλίας. Είμαστε από το πουθενά και κανείς δεν ανήκει σε κανέναν παρά μόνο στο εδώ και στο τώρα, έξω από αυτό όλα είναι ψεύτικα και ψεύτικα προσχήματα.
Σήμερα ξαναείδα τον πρώτο μου φίλο και του χαμογέλασα όπως την πρώτη μέρα που ήμασταν φίλοι. Με κάλεσε για μια μπύρα και, λοιπόν, man…. Δεν είναι σαν να μην ήμασταν φίλοι!
[μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας]
Carta para un amigo
Por Jhonatan Balaguera, Barranquilla, Colombia.
Una vez tuve un amigo y a través de él conocí a otros que también fueron mis amigos. Nos hicimos todos muy amigos, hasta que un día, llegó de repente alguien que se convirtió en mi nuevo gran amigo. Le presenté a mis amigos este nuevo gran amigo, pero a estos no les gustó. Entonces pensé: «¿cómo podría dejar de ser su amigo?». Un día, mi nuevo gran amigo me llevó con otras personas y también estas fueron amigables así que pensé que no estaría mal tener dos grupos de amigos. Pero el tiempo pasa y se nos lleva cosas y pensamientos y nos deja residuos de otras cosas. Mientras era amigo de mis nuevos amigos, disfrutaba de las nuevas cosas del mundo y sin la constancia del momento, mi primer amigo y aquel grupo de amigos, fueron acomodándose en el gran retrato del recuerdo, al que veía de vez en cuando con nostalgia. Pasado el tiempo, la vida me arrancó de aquel sitio y me dejó sin amigos. Viví solo y también estar solo me gustaba. Caminé sin rumbo y llegué donde nadie me esperaba. De vez en cuando me encontré con algún viejo amigo o una muy querida amiga, y a esta entregaba todo mientras el momento de la amistad duraba. De ningún sitio somos y nadie pertenecemos sino al aquí y al ahora, por fuera de esto todo es pretención falsa y postiza.
Hoy he visto de nuevo a mi primer amigo y le he sonreído como en el primer día en qué fuimos amigos. Me ha invitado a una cerveza y pues, hombre… ¡Ni que no fuéramos amigos!
