[ποιόν τρομοκρατεί η απαλότητα της άνοιξης]
οι άνθρωποι πάνω κάτω αντιδρούν
όλοι με τον ίδιο τρόπο
ποιος θέλει να του φανερώσεις την αλήθεια
πως με πολύ κόπο φθορά ψυχής και πικρία
θα φτάσει σε έναν άδοξο θάνατο
τίποτα δε ζει για πάντα πάνω στη γη
τίποτα δεν αντέχεται χωρίς παυσίπονα ή
χωρίς τις ψευδαισθήσεις που το μυαλό
γεννάει για να στηρίξει την ύπαρξη σου
στο ταπεινή απασχόληση του εφήμερου όντος
έχουμε πολλά πράγματα να φροντίσουμε
απομονωνόμαστε θρηνούμε για το δράμα
του άλλου ενώ χαιρόμαστε με τον πόνο του
και προσπαθούμε να ξεφύγουμε
απ τους σκληρούς νόμους του εμπορίου
πληρώνουμε για όλα τα επτασφράγιστα μυστικά
που κρύβουμε ακόμα και απ τον εαυτό μας
βουτώντας ως την εσχατιά του ρομαντισμού
της βαρβαρότητας της μεγάλης ηλικίας
τα λόγια μας να αρχίζουν να τρέμουν
από ντροπή τύψεις και ενοχές
μέχρι τα αγριολούλουδα να επιβεβαιώσουν
την ανεκτίμητη αξία της άνοιξης
οι έρωτες θα αναζητήσουν έλεος εκεί που
δεν υπάρχει ίχνος αγάπης
η πέτρα θα κυλήσει δίχως στο διάβα της να
μαζεύει δύσοσμο χορτάρι
ο κόσμος θα βυθίζεται σε μέρες αποχαύνωσης
και τηλεοπτικής σαχλαμάρας
η πλάση θα αναστενάζει απ την ηδονή της
ανθρώπινης αναισθησίας
και όλοι θα συνεχίζουν να ζουν – υποτίθεται
όπως πάντα εντελώς φυσιολογικά
[artwork : Minami Smith]
