[μια έκθεση ιδεών για το ερωτευμένο σώμα]
αν γυρίσω ποτέ αυτή τη ζωή σε ταινία θα ζούσαμε όλοι κάτω από γέφυρες
μετά κάτω από τραπέζια μετά κάτω από το νερό μετά μέσα στην κοιλιά
μιας φάλαινας και θα αναπολούσαμε τον ουρανό – επιπλέον θα φορούσαμε
πένθιμα πέπλα στις χαρές βαριά παλτά το καλοκαίρι μεταξωτά γάντια
στη βροχή και θα επικοινωνούσαμε μεταξύ μας αποκλειστικά με σημειώματα
γραμμένα με μολύβι σφραγισμένα με βουλοκέρι και σταλμένα με περιστέρια
είναι και το άλλο – να ξέρω ότι αυτά τα πράγματα που πρόκειται να γράψω
δε θα με κάνουν ποτέ να αγαπηθώ από αυτόν που αγαπώ (τον άλλον)
να ξέρω ότι το γράψιμο δεν αντισταθμίζει τίποτα δεν εξυψώνει τίποτα
ότι όταν γράφεις βρίσκεσαι ακριβώς εκεί που δεν είσαι ή που θα ήθελες
να είσαι – αυτή η ψευδαίσθηση είναι ίσως η βασική αρχή της γραφής
αν ήμασταν καρτούν εσύ θα ήσουν καμηλοπάρδαλη και εγώ θα ήμουν ποντίκι
θα ζούσαμε σε ένα σπίτι που θα είχε το σχήμα ενός πλατανιού και όλη την ώρα
θα τσακωνόμασταν – δηλαδή όποτε θα μπορούσες εκεί ψηλά να με ακούσεις.
θα κοιμόμουν μακριά σου και θα ήμουν το μικρό σου ξυπνητήρι και κάθε πρωί
θα σου τραγουδούσα ένα χαρούμενο τραγούδι για να ξυπνήσεις – θα άνοιγα τρύπες
στις αγαπημένες σου κάλτσες – θα έκρυβα την καρδιά μου στις τρύπιες τσέπες
του στήθους σου και θα σε άφηνα να χρησιμοποιήσεις τη μικρή μου ουρά
σαν σελιδοδείκτη στη τελευταία σελίδα σε ένα απ τα αγαπημένα σου βιβλία.
