[πύραυλος πίπτων εις τας πόδας της γης]
πανάκριβες φαντασμαγορικές σκέψεις
που άστραψαν και θόλωσαν το μυαλό μου
και δεν βρήκα το θάρρος να επιστρατεύσω
τις κατάλληλες λέξεις για να τις διατυπώσω
αλλά συνέχισα να γράφω μελαγχολικά
ανούσια ποιήματα για
φανταστικούς έρωτες
πρόσωπα που ερωτεύτηκα και ποτέ
δε θα μάθουν πόσο
πολύ εξουσίασαν όλες τις νύχτες της
σωματικής μου πλάνης
γράμματα που έγραψα και δεν
θα βρουν ποτέ κάποιο παραλήπτη
αρχικά μικρών ονομάτων
που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα
στα ετοιμόρροπα τείχη
στα συντρίμμια της καρδιάς μου
μάτια που αγάπησα στη θερινή
συμμετρία της ξεγνοιασιάς
όπου η αίσθηση του ωραίου θολώνει
το καθαρό βλέμμα
αμέτρητες φορές που απέφυγα
να αντισταθώ στη δίνη των αισθημάτων
για τις στιγμές που ένοιωσα να καίγομαι
ή ένα έντομο να φτερουγίζει παγιδευμένο
στο στήθος μου
όλες αυτές οι εξαίσιες λεπτομέρειες
που στο πέρασμα
του χρόνου ξεχάστηκαν
πληρώνεις με πολύ ακριβό τίμημα
το τέλμα της αβύσσου
που σε παρασύρει η σχετικότητά της
μαγείας των φιλιών
γιατί αυτός ο κόσμος έχει ακόμα το
μοναδικό προνόμιο
να είναι ο μόνος ορατός κόσμος που
ξέρουμε πως θα τον ζήσουμε για λίγο
πριν ο θάνατος
τα ακυρώσει όλα σαν να μην συνέβησαν
