[ένα ποίημα έχει αξία γι αυτόν που γράφτηκε]
μην ακούς – δεν είναι άνευ αξίας τι αρχίζει
εκεί που τελειώνει η πραγματικότητα
το ίχνος του φιλιού σου που δεν έχει έλεος
τα καλοκαίρια που έφυγαν και μας άφησαν
στερημένους από αντοχές
ο μήνας του μέλιτος που δε θα ζήσουμε
βαριά καρδιά μοίρα του πόνου καταβεβλημένη
σταγόνα μαύρο μελάνι στο ποτήρι με το γάλα
να πως τρέφεται η καρδιά μου με ποιήματα
όταν για μια σου λέξη χαλάει όλος ο κόσμος
ο διάκοσμος της θάλασσας ένα αέναο χάδι
το ένα χιλιόμετρο απόσταση σε έτη φωτός
και όμως δεν είμαι εγώ που απέκλεισα όσα
δε μου χαρίστηκαν – αδύνατον μου είναι
να συναγωνιστώ την απρόσμενη καλοτυχία
των περασμένων μου χρόνων τότε που
σε αγαπούσα με το πάθος του ενός με βέβαιη
την πτώση μια καταδίκη μέσα στο σκοτάδι
να χάνομαι και απ το μηδέν να ξεκινώ
να σε συναντήσω σε άλλες εποχές πιο κατάλληλες
