[πως γράφονται τα ποιήματα το πρωί]
στο βάθος του ορίζοντα μια χορωδία πουλιών
σπάει την σιωπή
και καλωσορίζει την αργή ανατολή του ήλιου νωρίς νωρίς
ο πρωινός ουρανός έχει χάσει την λάμψη του
ένα πυκνό νέφος αφρικάνικης σκόνης
εκτείνεται για χιλιόμετρα εμποδίζοντας τη θέα των πάντων
οι γραμμές των κτιρίων έντονες αλλά ποτέ τόσο ελαφριές και βαριές
η ομίχλη μοιάζει με ένα σεντόνι που σκεπάζει τις ακτίνες του ήλιου
και εγώ κολλημένος στο παράθυρο
με μια γεύση φρέσκου χυμού στο στόμα μου
και ένα ποίημα να γράφεται από μόνο του
στο χαρτί που ξεδιπλώνεται μέσα στο κεφάλι μου
