[το βάρος της μελαγχολίας των καταραμένων ποιητών]
δεν μπορέσαμε ποτέ να αλλάξουμε διάθεση
ούτε να συγχωρέσουμε τις αμαρτίες των άλλων
από κανέναν δεν λείπουν οι πληγές και τα τραύματα
και όταν τελειώνει η καλοκαιρία πάντα αρχίζει να βρέχει
δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε τις αμαρτίες των άλλων
και τα λόγια συγγνώμης είναι όμορφα μεν άχρηστα δε
γιατί πάντα στο τέλος αρχίζει να βρέχει
και όλοι οι άνθρωποι το γνωρίζουν καλά αυτό
τα λόγια αγάπης και συμπάθειας είναι όμορφα μεν
άχρηστα δε
οι καταραμένοι ποιητές οι ριψοκίνδυνοι τυχοδιώκτες
οι επίδοξοι εραστές και τα όμορφα κορίτσια το ξέρουν
καλά αυτό
γι αυτό στέκονται απόμακρα απ τον κόσμο
σαν παγωμένα αγάλματα
το ξέρουν οι καταραμένοι ποιητές
και έτσι η μελαγχολία τους παίρνει το τέλειο σχήμα
ντελικάτο σαν αυγό που στέκεται στην παλάμη τους
και ένα λυπημένο χαμόγελο διακοσμεί το πρόσωπό τους
και έτσι η διάθεσή τους ζωγραφίζεται ανάγλυφη και τέλεια
από κανέναν άνθρωπο δεν λείπουν οι πληγές και τα τραύματα
σκληρό το πρόσωπό τους από την λύπη των καθημερινών
πραγμάτων
που τίποτα δεν μπορεί να ελαφρώσει το βάρος τους
