[ένα ποίημα για την μη χρησιμότητα της ποίησης]
η ποίηση δεν προκαλεί τίποτα απ ό,τι μας συμβαίνει
τα κάνει όμως όλα να εξελίσσονται όπως τίποτα άλλο
τίποτα δεν συμβαίνει στη ζωή μας εξαιτίας της ποίησης
γι’ αυτό κατά βάση οι ποιητές είναι νομοθέτες
δεν κάνουν τίποτα και τίποτα δεν συμβαίνει εξ αιτίας τους
διαφορετικά δεν θα ήταν ποιητές – θα ήσαν ημίθεοι
όταν τίποτα δεν συμβαίνει βρισκόμαστε να αεροβατούμε
έχουμε κολλήσει με όλα τα άλλα τα ασήμαντα τα προφανή
και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για κάτι διαφορετικό
η ποίηση δεν μπορεί να διορθώσει τίποτα
μόνο να σε βάλει για λίγο σε σκέψεις
για πολύ λίγο γιατί τίποτα καλό δεν συμβαίνει συνέχεια
μέσα στο χάος από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι
όπως όλα όσα ξέρουμε αυτό που δεν ξέρουμε
είναι πως όλα είναι ως επί το πλείστο ένα απόλυτο τίποτα
κάτι περισσότερα από μερικά γράμματα
Όπως αυτά σε αυτές τις γραμμές που διαβάζεις
και παίζουν κρυφτό οι επιθυμίες μου
και όπως η ποίηση δεν εξαρτάται από τίποτα
μοιάζει σαν ένα καρότσι με ξεφούσκωτες ρόδες
που δεν μπορεί να κυλήσει και άρα τίποτα δεν συμβαίνει
