[πρωινό με θέα τους καθετήρες αιμοκάθαρσης]
ξαπλώνεις στο κρεβάτι της αιμοκάθαρσης
απέναντι απ το παράθυρο
το κεφάλι σου βουλιάζει στο μαξιλάρι
οι ήχοι της πόλης
ίδιοι το πρωί και το βράδυ
το μυαλό σου ταξιδεύει εκεί που το σώμα δεν μπορεί
η ποίηση είναι κάτι περισσότερο από λέξεις στο χαρτί
όμως οι συμβολισμοί βολεύουν
όταν η πραγματικότητα σε έχει ξεπεράσει
καρδιά μου πώς μπορώ να σε ξυπνήσω όταν δεν κοιμάσαι;
μέσα στα όρια του ακατανόητου πόνου
και έξω από την ποικιλομορφία των ατυχών περιστάσεων;
δεν ήθελα να γράψω για μένα – για διάφορους λόγους
εχθές το βράδυ δεν μπορούσα πραγματικά να καταλάβω
είτε ήμουν ακόμα ζωντανός – αλλά τώρα ξημέρωσε
