[αποτύπωση μιας στιγμής στη γλώσσα του σώματος]
τυλίγω τα συναισθήματά μου το ένα μέσα στο άλλο
όλα μου πονούν τα πόδια τα χέρια και τα χείλη
το δέρμα μου καίει όπου με άγγιξε ο έρωτας
το χέρι της στο στήθος μου
το χέρι μου κάτω από τις κουβέρτες
ένα πλάσμα ανοίγει τα μάτια του και μιλάμε χωρίς λέξεις
ένας φόρος τιμής στη ζεστασιά της αναπνοής
οι σειρήνες του παρελθόντος πάλι κλαίνε
τυλίγουμε στις αναμνήσεις μας ο ένας τον άλλο
και δοξάζουμε τον θεό που δεν έχουμε παιδιά
είναι χειμώνας και δεν έχω χάσει ακόμα
το μαύρισμα του καλοκαιριού
τα μάτια και τα μαλλιά μου φορτωμένα με χιόνι
ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από τον ήχο του τραγουδιού
των τζιτζικιών – αρνούμαι τους μώλωπες των τραυμάτων μου
θέλω να τιμήσω την ώθηση της ιστορίας προς το αύριο
ψάχνω το σώμα μου προσεκτικά
το στόμα μου είναι αρκετά πλατύ να καταπιώ τον κόσμο
ιχνογραφώ τον εαυτό μου κατά μήκος της ψυχής μου
ευγνώμων για το κενό της
ο εγωισμός είναι αμαρτία και μπορούμε να ζήσουμε
χωρίς αυτόν
γιατί όταν φύγουμε δεν θα αφήσουμε τίποτα πίσω
και την αγάπη που νιώσαμε για τους άλλους
την παίρνουμε και αυτή μαζί μας
