[πάντα θα υπάρχει ένας λόγος για να χαμογελάς πιο συχνά]
αλίμονο πως έφυγαν και χάθηκαν όλοι οι φίλοι;
πως χάλασαν εκείνοι οι σπάνιοι έρωτες και
έγιναν σκέτες φιλίες; – τι κάνεις; πως είσαι; πως τα
περνάς; – σε κανένα απ΄όσους αγάπησα
φαίνεται πως δεν του αρκούσε
το μέγεθος της αγάπης μου – δεν είναι
ο εγωισμός που σου σφραγίζει
τα μάτια – που σε κάνει τυφλό
– είναι η ανθρώπινη σκληρότητα και η σιωπή
των σπλάχνων σου που μερικές φορές δεν έχει όρια
μοναχή καρδούλα μου για τα καλά ξεγελάστηκες
δεν σου έχει απομείνει στάλα φιλότιμο και κουράγιο
ούτε για παρακάλια ούτε για κρυφοκοιτάγματα – τώρα
έτσι που στέγνωσε σαν το σφουγγάρι η αορτή μου
δεν τρέχει τίποτα στις φλέβες μου
– ούτε γάλα ούτε αίμα – απολύτως τίποτα
ώρα να το πάρεις απόφαση να μη ζεις παραδομένη
σε αυταπάτες μιας και ό,τι σου χαρίζεται εύκολα
χωρίς κόπο τελικά δεν έχει απολύτως καμιά αξία
φοβάμαι το σήμερα αλλά το μέλλον περισσότερο
τα σύνορα του τρέμοντος γήρατος – όσο σκέφτομαι
τα περασμένα μου χρόνια μοιάζουν τόσο
αποκρουστικά αυτά που θα ακολουθήσουν
– σχεδόν με πιάνει πανικός στη σκέψη και μόνο
πως οι περισσότεροι των προγόνων μου
πέθαναν κοντά εκατό χρονών και ωριμάζω με μια
μόνο ελπίδα να γίνω στο πιο ψηλότερο κλαδί του
γενεαλογικού μου δένδρου μια όμορφη εξαίρεση
artwork : Michal Zahornacký
