[η μυθολογία των αγαπημένων μου προσώπων]
χίλιες μέλισσες ας ξεκουράζονται στα βλέφαρα σου
τα μαλλιά σου να μακραίνουν να γίνονται δακτυλίδια
εσύ που υπήρχες μέχρι χθες παρηγοριά για μένα
το κενό της απουσίας σου πλέον δε με παρηγορεί
ο χρόνος με προσπερνά και με κλέβει στο μέτρημα
αχ βουβές ακτίνες της στιγμής του αποχαιρετισμού
οι αναμνήσεις μου οι κλειδαριές για τη φυλακή μου
κλαίω στο παγωμένο μέτωπο του μαρτυρίου σου
τίποτα δεν είναι πιο τέλειο από την εικόνα σου μέσα
στα όνειρά μου τα γαλάζια σου μάτια πανέμορφα
ιδού ο εαυτός σου ζωντανός δυνατός πως δημιουργεί
από μόνος του το απόλυτο τοπίο της ομορφιάς σου
όλα τα άλλα πια μου φαίνονται σαν να είναι ψέματα
