[όταν η ελπίδα παύει να λειτουργεί μέσα μας]
ο ψυχαναλυτής μου λέει ότι πάσχω από καταθλιπτική διαταραχή
κανένα δύσκολο γεγονός και καμιά καταστροφή
δεν κρύβεται στα συρτάρια μιας ντουλάπας
κανένα περιστατικό δεν μπορεί να εξαφανιστεί απ το μυαλό σου
ούτε η προσβλητική συμπεριφορά κάποιου συγγενή
ούτε οι σαδιστικές παρατηρήσεις των δασκάλων στο σχολείο σου
ούτε η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση και ο εκφοβισμός
έχω ξεπεράσει προ πολλού και τα πέντε στάδια της θλίψης
φτάνοντας με τα χίλια ζόρια σε μια εύθραυστη αποδοχή
των ανιδιοτελών γονιών μου
μια μάνα τσακισμένη απ τον θάνατο
και ένα πατέρα που μου λείπει αφάνταστα η τρυφερότητα του
αλλά χθες το βράδυ διαβάζοντας ένα επιστημονικό άρθρο
στο διαδίκτυο
έμαθα ότι το 68% του σύμπαντος
αποτελεί η σκοτεινή ενέργεια και το 27% είναι η σκοτεινή ύλη
– κάτι σαν την βαρύτητα
και απομένει ένα ελάχιστο 5% για όλα τα άλλα
όπως εμείς οι ίδιοι
όπως ο κάμπος με το βαμβάκι που αγάπησα
όπως τα βουνά που δεν σμίγουν
σε αυτό το 5% συσσωρεύονται τα υπολείμματα του θεού
δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όλη νύχτα
σκεφτόμουν ότι η σκοτεινή ύλη μια μέρα θα εξαφανιστεί
καθώς κάποτε το σύμπαν θα επεκταθεί
όπως τα μόρια του αέρα όταν θερμαίνονται
η μουσική θα σβήσει
τα ταξίδια που ονειρεύτηκα θα ματαιωθούν
η θάλασσα που λάτρεψα θα εξατμιστεί
οι άνθρωποι που αγάπησα θα απομακρυνθούν
σαν τα αστέρια που πέφτουν ή σαν τους πλανήτες που πεθαίνουν
και παρεμπιπτόντως ο ψυχαναλυτής μου κάνει λάθος
η κατάθλιψή μου είναι το μόνο που δεν κινδυνεύει να χαθεί
ακόμα και όταν ο κόσμος αυτός θα δύσει
εν μέσω θλίψης μελαγχολία απογοήτευσης και απελπισίας
