[θεραπευτήριον μελαγχολίας]
υπάρχει πιο δύσκολη άσκηση;
να ξεροβήχεις την ώρα που κλαις;
να κυκλοφορείς τους δρόμους
και να νομίζεις πως επειδή
νιώθεις τις δονήσεις του κόσμου
μπορεί να ακουστεί η φωνή σου
ανάμεσα στα τσιμεντένια κτίρια
να πέφτουν οι λέξεις αθόρυβα
σαν τη βροχή που ξεπλένει
τα όνειρά σου ενώ απολαμβάνεις
τα τελευταία θροΐσματα
της αναπνοής κάτω απ το νερό
– έλα μαζί μου να ξεγελάσουμε
τον εαυτό μας εμείς που οι ίδιοι
καταληστέψαμε τη μικρή μας ζωή
να ανατριχιάσουμε στην πάλη
των κορμιών σαν να μην έχουμε
χρόνο ή ηλικία επιμένοντας να ζούμε
σαν να είμαστε αθάνατοι
κάτω απ τη λαμπρή αλληλουχία
των φεγγοβόλων αστεριών
και ο παραμικρός χτύπος της
καρδιάς μας να διηγείται
μια εντελώς διαφορετική ιστορία
που καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε
αλλά ούτε και να τη θυμόμαστε
[άλλες 365 ιστορίες μίσους και αγάπης
και ας μην μπορώ να θυμηθώ τίποτα
από τις νύχτες αγωνίας του πρώτου μου
έρωτα]
