[μια ζωή πολλές ασήμαντες ερμηνείες]
επειδή ό,τι άγγιξες μύριζε λιβάνι
ξεψυχούσε ο ορισμός της ζωής
από τον ελεεινό βόμβο του αέρα
που έφτανε στο πάτο του λάκκου
σαν αντίπραξη στο ωχ του θανάτου
και έκλαιγες σαν το μικρό παιδί
επειδή τ’ όνομα σου ήταν λάζαρος
ή επειδή ό,τι άκουγες σου θύμιζε
μια γνώριμη φωνή τόσο αληθινή
και τόσο φυσική σαν το κάλεσμα
σε έναν νεκρό απ΄τους πολλούς
να επιστρέψει πίσω σε ένα κόσμο
χωρίς μέση τέλος και χωρίς άκρη
που στάζει αίμα σε ουρανό και γη
κυκλοφορούσες πάντα μεσάνυχτα
με ακυρωμένη τη μνήμη σαν σκιά
του εαυτού σου που ξεμακραίνει
εκεί που τίποτα δεν είναι απίθανο
όταν η τραγωδία που μας αφορά
σαν έρθει η ώρα δίνει στη στάχτη
αξία ίση με το φύσημα της φλόγας
τι είδους θαύμα εχθρεύεται τη φύση
των πραγμάτων και μου αρνείται να
αγιάσω στη κλιμακτήριο του χρόνου
δικαιώνεται στο βαθμό που μπορεί
να απαντήσει στο μέγιστο ερώτημα
ποιανού η ζωή έχει μεγαλύτερη αξία
ή ποιανού ο θάνατος δεν μας αγγίζει
