[ένα μικρό ποίημα στο κενό της αβύσσου]
μια κούκλα πεταμένη στα σκουπίδια
σακατεμένη με το κεφάλι ξυρισμένο
θυμίζει εικόνα που θέλω να ξεχάσω
πουλί με ανοικτά φτερά που καίγεται
ενώ όλοι περιμένουν πως θα αναστηθεί
για να επιστρέψει πίσω στη φωλιά του
αρχικά ονομάτων χαραγμένα με μαχαίρι
φράσεις αγάπης σκόρπιες μετέωρες
καρδιά που αντιστέκεται στον θάνατο
στέρηση των χρωμάτων κάποιας άνοιξης
που συνθέτει τις ευχάριστες αναμνήσεις
ο λάθος δρόμος στη διαδρομή του χρόνου
ανάμεσα στο ψέμα και την πραγματικότητα
τώρα γράφω ένα μικρό ποίημα για σένα
που σε σκέφτομαι αλλά δεν σε βλέπω πια
χαϊδεύω τον ουρανό και σαν μικρό παιδί
αδημονώ ένα πρωί να ξυπνήσω να σε βρω
σαν ο νεκρός που έχει επιστρέψει στη ζωή
