[μεγάλη δευτέρα
– πρώτη ημέρα εντατικών
μαθημάτων αυτογνωσίας]
ξοδεύεται άδικα η ευγνωμοσύνη μου
για κάθε τι απλό μικρό και ασήμαντο
κλείνω τα μάτια μπροστά στα θαύματα
στο νανούρισμα μιας ανώδυνης άνοιξης
στην ευωδιαστή μυρωδιά της θάλασσας
στο απόκοσμο τραγούδι του ουρανού
στο ρυάκι των δακρύων που πνίγηκαν
αναρίθμητα όνειρα στην ωκεάνια σιωπή
στον καιάδα της μοίρας μου όπου χάνει
κάθε της νόημα η ζωή στη φυλακή του
στον ιερό σπαραγμό των ευχών υπέρ
αναπαύσεως των ψυχών τα ονόματα
πέφτουν βροχή το ένα μετά το άλλο
χριστόφορος αλέξανδρος αλεξάνδρα
ευάγγελος αθανάσιος ματθαίος άννα
αριστοτέλης γεώργιος μελέτιος αμήν
μένω προσηλωμένος στην ελπίδα της
ανάστασης με την πίστη πως κάποτε
θα ξανασυναντηθούμε κάτω από τον
ίδιο ουρανό με αυτούς που αγαπήσαμε
σκληρές ημέρες ενός ανορθόδοξου βίου
η σκλήρυνση κατά πλάκας ισοπεδώνει
τις αρθρώσεις στις άκρες των δακτύλων
αυτοβασανίζομαι σφικταγκαλιασμένος
με την απελπιστική κόπωση του χρόνου
αιχμάλωτος της απραξίας με το πρόσχημα
της επιβίωσης στο καθημερινό μαρτύριο
απορώ με την αισιοδοξία της ανατολής
και με το πως το θείο δράμα μετατρέπεται
σε άδικο πεπρωμένο για τους ανθρώπους
