[πέφτουν πάνω μου σκάγια στα όνειρα]
χθες το βράδυ ονειρεύτηκα
τον πατέρα μου σαν να ζούσε ακόμα
νέος ωραίος ευθυτενής σαν κυπαρίσσι
όπως εμφανίζεται σε παλιές
ασπρόμαυρες φωτογραφίες σαν σταρ
του νεορεαλιστικού ιταλικού σινεμά
δεν είπε τίποτα απλώς στεκόταν
απέναντι μου παγερά σιωπηλός
να με παρακολουθεί με ενδιαφέρον
όπως επεξεργαζόμουν έναν χάρτη
δεν ξέρω που τον είχα βρει αλλά
τον κρατούσα με το αριστερό μου χέρι
φαινόταν κιτρινισμένος από τη φθορά
και μου φάνηκε σαν να είχε να κάνει
με κάποιο κρυμμένο θησαυρό
συνέχισα να κυματίζω τον χάρτη
και να τον δείχνω στον πατέρα μου
ήθελα τη βοήθειά του ήθελα να ξέρω
ήθελα να αποκρυπτογραφήσω
τι προσπαθούσε να μου πει ο χάρτης
ένιωθα αυτή την τρομερή αίσθηση
του κατεπείγοντος
το ήξερα – μου τελείωνε ο χρόνος
ο πατέρας μου απλώς στάθηκε εκεί
να με παρακολουθεί – στο τέλος μίλησε
– πότε θα καταλάβεις μου είπε πως είμαι
νεκρός και επινόησα ένα φάντασμα
με την όψη μου που βασανίζεται
από τις οικογενειακές του εκκρεμότητες
και εξαντλείται σαν σύμβολο της αγάπης
