[πως το πρωί ο ουρανός υποκύπτει στο σκοτάδι]
μαζεύω ροδοπέταλα κρίνους και όμορφες λέξεις
που αναμειγνύονται στο μπλε του μελανιού
προσθέτω λίγο νερό από το διπλανό σιντριβάνι
και τα αλατίζω όλα με λίγη άσπρη άμμο παραλίας
και το αλάτι της θάλασσας του καλοκαιριού
ακούω ήχους που επιστρέφουν απ το παρελθόν
κορίτσια που χαράζουν καρδούλες με κιμωλία
στο πεζοδρόμιο – η τηλεόραση σκορπίζει φρίκη
μέσα από το τελευταίο κομμάτι του φωτός
τη θηριωδία τη βαπτίζεις ελεημοσύνη του θεού
το χρώμα του μελανιού λάμπει στο άσπρο χαρτί
μοιάζει με τα λασπόνερα και τα λάδια στο χαντάκι
που αναλύονται σε χρώματα μοβ και ροζ ή ιριδίζον
μπλε – ένα ουράνιο τόξο ξεφυτρώνει στο μυαλό
από έναν άλλο μελλοντικό μισοφωτισμένο κόσμο
ένα τσιγάρο ηρεμεί τους άντρες που περιπλανώνται
στη γωνία τις μανάδες που αγκαλιάζουν τα παιδιά
ανατριχιάζει ο αέρας στην ορμή του πρωινού φιλιού
καθώς το χρώμα της εποχής που έζησα ξεθωριάζει
και πλέον είναι το μόνο που μπορεί να μου συμβεί
