[αν δε κοιτάς εκεί που θες να πας θα πας εκεί που δεν βλέπεις]
άρρωστος έρημος γερασμένος και αβοήθητος
λίγα λεπτά έτσι στάθηκα – σαν τον Λάζαρο
ανάμεσα στην μαύρη ζωή και στον αναίτιο θάνατο
ανάμεσα σε πεζοδρόμιο και σε μια είσοδο γκαράζ
με ένα αναπηρικό καροτσάκι σαν το μόνο βοήθημα
να αναγγείλω τα νέα στη γειτονιά : γεννηθήτω ευτυχία
και μ΄ένα κύβο άσπρης ζάχαρης να μοιράσω σ΄όλους
τρισδιάστατη την ανοικτή πληγή της αρρώστιας μου
ή ένα μικρό δωρεάν σεμινάριο πώς μπορεί κανείς
να χαμογελά αμέριμνος στις ήττες του – βαρέθηκα πια
τα θαύματα – το μόνο που θέλω είναι να μη πονάνε
και βασανίζονται οι φίλοι μου
όμορφο όνειρο της ταραχής μου πώς να χωρέσεις
σ΄ ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι ογδόντα σελίδων
με κεντρικό νόημα «να κρατηθεί ενός λεπτού
σιγή για όλες τις μοναξιές που ζούνε δίπλα μας»
κρίμα τους ποιητές που φόρεσαν πένθιμα ρούχα
για να τους ξεφωνίζει η καθωσπρέπει κοινωνία
κλείνεις τη πόρτα εκείνα τα δυο λεπτά
και με το ζόρι τραβάς μια ευθεία απ΄τον κόσμο
αυτό στο δικό σου φανταστικό κόσμο – αλλού!
ένταση θυμός και απέχθεια σαν να κουδουνίζει
στο κεφάλι σου η μεταλλική καμπάνα της εκκλησίας
ένα χέρι να σου χαϊδεύει τα μαλλιά και να σου λέει
εύγε και μπράβο που κάθεσαι φρόνιμα στης κακίας
του διαβόλου το σιδηρούν παραπέτασμα
ποτέ δεν με φόβισε η βραχνή φωνή της κουκουβάγιας
έγιναν συμπληγάδες οι μέρες μας – καλώς ή κακώς
σημάδεψαν το χαρακτήρα μου – αλλά δεν συγχωρεί
ο άνθρωπος τον άνθρωπο – όπως δεν συγχωρεί
ο χρόνος όταν κλείνει ο κύκλος του – μα ούτε δίνει
άφεση αμαρτιών όταν πίσω από τα ψέμματα κρατάς
κρυμμένη όλη σου την αγάπη απ΄τον ήλιο και
τη βροχή σε βρεγμένες σελίδες με τυπωμένα ποιήματα
που αναζητούν αναγνώστη – της ηλικίας το γκρέμισμα
ένας σταυρός που πέφτει στο βυθό της κρύας θάλασσας
τα αγαπημένα μας πρόσωπα τίτλοι των περιεχομένων
στο βιβλίο της ζωή μας που περιγράφει πρώτα το τέλος
και μετά την αρχή
