[η μαγική τέχνη της παρηγοριάς]
ο χρόνος περνάει αλλά τίποτα δεν διορθώνει
οι αναμνήσεις διαγράφονται και
η μνήμη σιγά σιγά προσαρμόζεται
σε αυτό που νομίζουμε ότι θυμόμαστε
ακόμα και τα γιασεμιά της Βοιωτίας
που φορούσε στο πέτο του σακακιού του
ο πατέρας μου ακόμα και η ανάμνηση
του φορτωμένου δένδρου με ρόδια στην αυλή
φαινόταν μέσα από το μαγικό τούλι
είναι φρικτό να βλέπεις κάποιον να πεθαίνει
χωρίς απογόνους είχε πει ο Καραϊσκάκης
μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερος πόνος
για έναν θνητό από το να βλέπει
τα παιδιά του νεκρά; είχε πει ο Ευριπίδης
όταν μιλάμε για ζωή στην αιωνιότητα
μιλάμε για τα παιδιά μας.
αυτό είπα την μέρα της μνήμης των νεκρών
