[οι συνεχόμενοι ακούσιοι σπασμοί της μυικής μου δυστονίας]
νιώθω σαν δύτης ελεύθερης κατάδυσης την ώρα που κάνει
ό,τι καλύτερο μπορεί μα στο τέλος αφήνει να τον παρασύρει
ο βυθός προς τα κάτω και να εξαφανιστεί απ τον κόσμο
η διαυγής επιφάνεια των πραγμάτων στη ζωή μου τσακίζεται
απ την ταραχή σαν ένα αυγό που κύλησε σε ένα διάδρομο
και κατέληξε να εικονογραφεί με τα χρώματα του τον τοίχο
η καρδιά μου ταλαντεύεται σαν κάποιος να τη στρίβει ξανά
και ξανά σαν να προσπαθεί να την ξεριζώσει απ τη ρίζα της
η μέρα σηματοδοτεί μια άλλη μέρα που τίποτα δε θα είναι
πάλι το ίδιο και δε θα έχω τίποτα πια για να προσεύχομαι
τίνος κόσμου οι άνθρωποι σε περιμένουν για εκεί που κίνησες
στέκομαι πίσω απ τη πομπή των αυτοκίνητων και το μυαλό
μου στέλνει μουσικές που οι σειρήνες γέμισαν τη ζωή μου
ξεφτισμένο χαμόγελο και μια σειρά από τυπικά συλλυπητήρια
φλιτζάνια του καφέ και παξιμάδια στοιβάζονται στα τραπέζια
τρυφερά χέρια στον ώμο αλλά η θέση σου δίπλα μου αδειανή
αναπολώ τα περασμένα – κίτρινα δάκρυα στα μάγουλα μου
μουντός ουρανός με παλεύει ο θάνατος μακραίνει τα σύννεφα
η ευωδιά του βασιλικού πνίγει τα ρόδα και τα χρυσάνθεμα
βλέπω το γκρίζο πρόσωπό του αισθάνομαι το παγωμένο μέτωπο
και θυμάμαι τα γεμάτα αγάπη μάτια του γαλάζια σαν τα δικά μου
μέσα στην πυκνή σιωπή προσεύχομαι κύριε αν έχεις μια σταγόνα
του ελέους δέξου στην αγκαλιά σου τον πατέρα μου που έφυγε
και με άφησε να βολοδέρνω με τα σαράντα κύματα της θλίψης
στον απέραντο ωκεανό της αιωνιότητας μην τον αφήσεις να πνιγεί
ενώ στα μπαρ και τα καφενεία θα πίνω τον πυρετό του μέλλοντος
