[λίγα απλά λόγια περί της παροδικότητας των πραγμάτων]
1.
ορισμένα πράγματα γίνονται μόνο κατανοητά
μέσα στο απόλυτο σκοτάδι
γιατί είναι μια ανοικτή πληγή του φωτός
2.
δεν ψάχνω πια τη θέση μου στη γή
γιατί ο τόπος που ζω δεν υπάρχει: ο ίλιγγος υπάρχει
υπάρχει μια αδιάκοπη κίνηση
που αναδεικνύει σώματα που κινούνται
υπάρχει θόρυβος
που προκαλούν πράγματα που συγκρούονται
υπάρχει έλλειψη
και επιδείνωση της πραγματικότητας
το ξέρω πως δεν ανήκω εδώ
γι’ αυτό ριζώνω άσχημα
στα έγκατα των ψυχών των άλλων
περιμένοντας να συνηθίσω τον ίλιγγο και τον θόρυβο
γιατί τίποτα μα τίποτα
δεν θα μπορέσει να με πάρει μακριά
3
γιατί συνηθίζω να αγαπώ πολύ τους λάθος ανθρώπους
ένας θεός ξέρει
δένω το κορδόνι του αριστερού μου παπουτσιού
στο αριστερό σου κορδόνι
φυσάω μέσα από το κανάλι των αρτηριών μου
σαν να ήταν τρομπέτες
χορεύω υπό τον ήχο του αυλού στο σαλόνι του σπιτιού
σαν να ήμουν ο τραγόμορφος Πάνας
ανεβαίνω στον Όλυμπο
μέσα στα γέλια και χωρίς να κουράζομαι
τα πρωινά γίνομαι κολυμβητής του Ατλαντικού Ειρηνικού
αλλά αργότερα
δεν ξέρω πώς να αντέξω το κλάμα πάνω στην μοναξιά
του απέραντου ορίζοντα
δεν ξέρω πώς να περάσω τη κλωστή στην τρύπα της βελόνας
δεν ξέρω πώς να εκτιμήσω την σπιρτάδα στη γεύση του κρασιού
χτυπώ το κουδούνι στο διπλανό διαμέρισμα
χτυπάω το κουδούνι μέχρι να ακουστεί μια φωνή που θα πει
πως λόγω της ευθραυστότητας μου είμαι ανίκανος να νιώσω
τι θα πει αγάπη
4.
δεν πειράζει: μίλα στον αέρα και ας μην σε ακούει κανείς
τα λόγια σου
ας ακούγονται
στον εαυτό τους – μην ακούς τους πειρασμούς
να σου ψιθυρίζουν στο αυτί
το μάτι δεν προσθέτει περισσότερη ομορφιά στην ομορφιά
σημασία έχει τι είναι αυτό που βλέπεις
και μόνο
η ύπαρξη του δικαιολογεί τη χρησιμότητά του
υπάρχουν πράγματα
που αν και δεν έχουν όνομα
υπάρχουν
μόνο για να μας πληγώνουν
υπάρχουν λέξεις που σώζουν ψυχές χωρίς να τις διαβάσει κανείς.
ποιος ξέρει πόσα ανθισμένα λουλούδια κρύβονται μέσα στο ανθρώπινο μάτι;
ποιος ξέρει αν η φωτιά που μας κατακαίει θα μας κάνει όλους στάχτη;
