[το μυαλό μου κόβει βόλτες με αερόστατο]
έχω βαρεθεί να αφομοιώνω την καθημερινότητα
να αντικαθιστώ πράγματα με άλλα πράγματα
δεν βλέπω πια τα πράγματα όπως είναι
αλλά όπως φαντάζομαι πως είναι
τα λουλούδια στον κήπο μου είναι κουρασμένα
όπως εγώ
τα βράδια τεντώνουν οι τριανταφυλλιές
τα άκρα τους σκίζοντας τις ίνες των ροδοπέταλων
συγκρίνω τον θάνατο με τη σιωπή της αϋπνίας
στα τρομερά σκοτάδια έχασα τα κλειδιά της καρδιάς μου
ζω σε ένα όνειρο από το οποίο δεν μπορώ να ξυπνήσω
στην κοιλότητα ενός ειδώλου υποβιβάζονται οι φιλοδοξίες μου – έτσι έζησα μέχρι τη μέρα
που ο πατέρας μου έγειρε στο κρεβάτι του και πέθανε
και τότε ο θάνατος έγινε θάνατος
στην πιο αποτρόπαιη του έκφραση
είμαι αθώος για τις παρομοιώσεις που χρησιμοποιώ
είδα τον εαυτό μου σαν ένα στάχυ και παγιδεύτηκα σε αυτήν την ιδέα
έκτοτε αγναντεύω το τραπέζι του ουρανού να απλώνεται
στον ορίζοντα
είμαι αθώος για την μονομανία μου για την ποίηση
αυτά που γράφω είναι μικρά τραγούδια
ή καλύτερα απαλά νανουρίσματα
που ελπίζω να με βοηθήσουν να κοιμηθώ
είναι απλά ξόρκια αυτά που γράφω και διπλώνω
το χαρτί σε διάφορα σχήματα ελπίζοντας
πως όλο αυτό θα με βοηθήσει να ξαναγράψω
και να ξαναγράψω μέχρι μια λέξη να κυριαρχήσει
και εξολοθρέψει την συσσωρευμένη μου θλίψη
