ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*

[σκοτεινά τοπία χωρίς την μουσική της ψυχής μου]

κάθομαι στην βεράντα στο πατρικό μου σπίτι
και αγναντεύω το ηλιοβασίλεμα

πες ότι καίγομαι αλλά η πυροσβεστική δεν έρχεται
να σβήσει την φωτιά
το να υψώνεις τη φωνή σου να ζητήσεις βοήθεια
είναι φυσιολογικό αν όχι απαραίτητο

δεδομένου του καπνού που εξαπλώνεται
και της γενικότερης ταραχής του μυαλού μου
μπερδεύω τα λόγια μου
η γλώσσα μου έχει γίνει ένα πραγματικό χάος

ίσως στο σημείο αυτό να ήταν σκόπιμη
μια σύντομη εισαγωγή
η προσωπική μου ιστορία με λίγα λόγια
η καθημερινότητα όπως την βιώνω

είμαι ο εύθραυστος απόγονος ενός πατέρα ημίθεου
είμαι μια κιβωτός περιττής γνώσης τελικά
είμαι ο μικρός ήρωας που δραπέτευσε απ το χωριό του
και ταξίδεψε σε όλα τα ανεξερεύνητα μέρη του κόσμου

είμαι ένα συνονθύλευμα ριζοσπαστικών θεωριών
σχετικά με τη ζωή τον άνθρωπο τα φυτά και τα ζώα
είμαι μια θεωρία της εξέλιξης για πράγματα που έχουν
πια εξαφανιστεί ή με τα χρόνια μεταμορφώθηκαν
σε κάτι διαφορετικό

με άλλα λόγια : ο χρόνος μπορεί να μην είναι με το μέρος μου
όπως λέει το τραγούδι που ακούω
αλλά είναι σίγουρα η εξαιρετική τυχαιότητα και οι
πιθανότητες να πνιγείς απ την αγάπη ανθρώπων
που ό,τι και αν σου συμβαίνει νοιάζονται για σένα

και αυτή η αγάπη είναι αρκετή από στατιστική άποψη
να σβήσει αμέσως κάθε μαινόμενη φωτιά που καίει
τα τοπία που απλώνονται μέσα στα σωθικά σου