[παρ όλα αυτά θα προσπαθήσω να γράψω κάτι πάντως]
είχα μια ξεκάθαρη ιδέα για το τι να γράψω απόψε:
να σκιαγραφήσω το πορτρέτο του χρόνου
έναν έρωτας που περιστρέφεται στον άξονα της μέσης ζωής
με το βλέμμα της απόγνωσης που μπορείς να το αναγνωρίσεις από τα δέκα χιλιόμετρα μακριά
να μιλήσω για τη δική μου παρακμή και την πτώση μου σε χρόνο τετελεσμένο
για τη σχέση μου με τον τόπο που γεννήθηκα και με όλους εσάς
εγώ ένας από εσάς που σαν να με άκουσε το σύμπαν να ουρλιάζω για όσα μου συμβαίνουν
και είπε: «μην σκας! θα σου δώσω κάτι να έχεις λόγους για να κλάψεις!»
όχι μικρές και ασήμαντες επιλογές για ένα ποίημα θυμού και αγανάκτησης
και όμως ποτέ δεν έγινε πραγματικά σαφές μες στο μυαλό μου
το όραμα λασπωμένο σαν τη ζωή αλλά τόσο πολύτιμο
σαν μια χρήσιμη λογοτεχνική μεταφορά
που να με αποσπά από αυτό που θα μπορούσα να καταλάβω:
αν τελικά όλα αυτά που γράφω μείνουν αδιάβαστα
και περάσουν απαρατήρητα τότε θεωρητικά όλα στην ζωή μου θα είναι τέλεια
