[όταν βαφτίζεις την εξομολόγηση ποίηση]
όλοι το ξέρουμε πως τα γραπτά μένουν
όμως οι λέξεις που είπαμε δεν κρίθηκαν ποτέ
ούτε σε εποχές αυτοκριτικής και περισυλλογής
χαμένες μέρες που η αλήθεια όλα τα παραμορφώνει
δάκρυα που έκαναν την ψυχή μου κομμάτια
με στυλό και χαρτί εύχρηστα με δύσχρηστη όμως γλώσσα
μεθυσμένες αποδράσεις της τυφλής μου φαντασίας
υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης – ω κόσμε μη φεύγεις
πετάω με δαιμονισμένη ταχύτητα να σε φτάσω
και κάπως έτσι έρχεται η πτώση
πάντα η πτώση καραδοκεί
ποτέ κανείς δε δικαιολόγησε την τραγωδία του
ξυπνώντας
το επόμενο πρωί
για αυτό τα ποιήματα που έχω γράψει για σένα
μοιάζουν περισσότερο με προσευχές
παρά ανθρώπινες εξομολογήσεις.
και κάθε στίχος κρύβει μια ανάσα πριν την ασφυξία μου
γι αυτό σταματάω εδώ
– μάλλον για σήμερα
δε αντέχω να προσθέσω ούτε μια λέξη περισσότερο
