[σκιές που τσαλακώνουν την ψυχή μας]
παρ΄όλο που ο κόσμος γύρω μου αλλάζει
δεν αλλάζει η φύση μου
ξεμοναχιασμένη προδωμένη
προληπτική βάναυσα βασανισμένη
χάσκω βουβός μπροστά στο δράμα
της άνοιξης
και προσπαθώ να αντιπαρέλθω
τη βάρβαρη γλώσσα της υστερίας
της εποχής μας
μιας και δεν καταλαβαίνω ούτε λέξη
που βγαίνει απ τα χείλη σου
και όμως μέσα μου βαθιά κάτι
γιγαντώνεται
σαν άγγελος με κομμένα φτερά
που αιμορραγεί ακατάσχετα
ο μαύρος ουρανός σχίζεται από
κεραυνούς
η νύχτα είναι πολύ βαριά καθώς
αντιγράφει κατά γράμμα
την προηγούμενη και την προπροηγούμενη
δαίμονες με λερωμένα ασπρόρουχα
με βασανίζουν
μαζί τους και το μαύρο άγριο θηρίο
του σκοταδιού με τα υψωμένα
κερατά του
αυξάνεται η ηλικία σε όλο μου το έχειν
αυξάνεται και το κοσμικό μου δράμα
ολόλευκη νύμφη του εφήμερου κόσμου
έντονο άρωμα του μεσονυκτίου μου
που με συντροφεύεις στα όνειρά
εσύ αντίλαλε της ένοχης συνείδησης
που εκφράζεσαι με πανάρχαιες
λέξεις μίσους και τρυφερότητας
ακόμα και αν υποκρίνομαι πειστικά
πως σ αγαπώ να με φοβάσαι
ένας σαν όλους τους άλλους είμαι και εγώ
