[όταν είναι ζήτημα ολίγων ωρών η τελική παράδοση]
συναινώ:
φάε την καρδιά μου
κάνε με θυσία στην προγονική ιεροτελεστία της ομορφιάς
ας αφήσουμε χώρο για ακρότητες στην αταβιστική άγρια φύση
στην απορροφημένη κόρη στον οφθαλμό των πεπραγμένων
όσα ζούμε ας είναι μια αποκάλυψη που τη διαστέλλει
ας κάνουμε την πραγματικότητα μια λογική ανατροπή
τι να κερδίσεις με το μάτι
καταβροχθίζοντας χιλιόμετρα από σκοτεινούς αυτοκινητόδρομους;
γίνομαι εξερευνητής
ένας ριψοκίνδυνος εξερευνητής
εξερευνώ πόσοι δορυφόροι θα σπάσουν το φράγμα του ήχου
εξερευνώ τις λεπτομέρειες στις υποσημειώσεις των ευαγγελίων
η κόρη του ματιού μου μεγαλώνει
ένα αστέρι ένα υπερβολικό αστέρι
ξερνά αβεβαιότητα και φωτιά
χόβολη στη χόβολη
φλόγα στη φλόγα
στάχτη στη στάχτη
άσε με να έχω
μεγάλα μάτια και ένα σιντριβάνι στο κέντρο του κορμιού μου
ένας πίδακας να ξεπετάγεται
μια πηγή αίματος που πονάει και που λάμπει
ίσως αυτό είναι ποίηση:
μια αναρρίχηση του εαυτού μου μέσα από τα ίδια μου τα μάτια
μια πληγή που σκέφτεται
αλλά δεν μπορεί μέσα στα χρόνια να βρει τρόπο να γιατρευθεί
