[πράγματα που γράφεις και κανείς δεν θα τα πιστέψει]
1.
προσεύχομαι να είσαι μαζί μου σε όλα για να μην πάψω
ποτέ στη ζωή μου να μην είμαι μαζί σου σε όλα
2.
τώρα που φτάσαμε ως εδώ ανακαλύπτω πόσο πολύ
σου μοιάζω – απελπιστικά – πλούτος η αγάπη σου
ήταν αυτά όλα που δε θα μπορούσα να αποκτήσω
με όλα τα χρήματα του κόσμου
ή πως μπορείς να πεθάνεις αφού κατοικείς μέσα μου
φύλακας των μνημάτων και αποξηραμένων λουλουδιών;
3.
καμιά επιθυμία δεν είναι πιο δυνατή που να τρυπάει
διάπλατα τη σιδερένια πανοπλία της καρδιάς μου
είμαι εδώ δίπλα σου με το θράσος να σε εμποδίσω
για να μην μπορείς να γίνεις μια ακόμα απουσία
ένας αργός περίπατος στις έρημες μου ρυμοτομίες
4.
τίποτα δεν το κάνει πιο εύκολο – κολλάνε πάνω μου
με τα αόρατα αγκάθια τους οι τύψεις
ανοίγει η ένατη πύλη του φόβου
σε αρνούμαι και αρνιέμαι τον εαυτό μου
φοβάμαι πως θα κλείσει η πόρτα και δεν γνωρίζω
αν υπάρχουν αντίγραφα των κλειδιών που ανοίγουν
την πόρτα για να επιστρέψω στην πραγματικότητα
5.
σήμερα είχε τόσο ζέστη – σχεδόν καλοκαιρινός καιρός
ή με πέτυχε η μύτη του φτυαριού στο πρόσωπο
ή σχίστηκε το δέρμα μου όπως σκίζεται ένα διαμάντι
ή έγινα θύμα στα ηδονικά καπρίτσια του ήλιου
ή ίσως δεν έχω καρδιά πια να καταλάβω την λύπη
του αγέρα – είναι αδύνατον αν σου πω τι μου συνέβη
6.
σφράγισα όσα είπες – τα περιέλαβα στο βιογραφικό μου
“ό,τι αγγίζεις βαμβάκι να γίνεται” μου ευχήθηκες
τα λόγια σου το καλύτερο μέρος ενός κρυμμένου μυστικού
εκεί που τελειώνει η σιωπή και ξαναρχίζουν οι λέξεις
να έχουν πια ένα νόημα που όμως κανείς δε θα το καταλάβει
7.
παρακολουθώ τις σιωπηλές μάχες σου – την υπομονή σου
στον πόνο – την καρτερική αντοχή στη σωματική σου φθορά
είναι η πιο εκλεπτυσμένη άσκηση στη μνησικακία
8.
ξέρω τι θα μου έλεγες αν δε φοβόσουν πως θα στεναχωρηθώ:
νομίζεις ότι είναι υπομονή παραίτηση ανοσία ή αναισθησία;
κι όμως κάνεις λάθος
είναι που έχω μαδήσει όλες τις μαργαρίτες που έκοψα
στα λιβάδια της ζωής μου οπότε δε χρειάζεται
να επαληθεύσω ποιους πραγματικά αγαπώ και ποιοι με αγάπησαν
