[κάθε πρωί αρχίζοντας απ την αρχή]
επειδή κάθε βράδυ και κάθε πρωί
σου γράφω
και ένα άλλο ποίημα αγάπης
αντηχούν μέσα μου μελωδίες μιας άλλης
παρωχημένης εποχής
κάτι σαν μια επτανησιακή πολυφωνική
ραψωδία
που τρυφερά αγγίζει την ψυχή σου
η γλυκύτητα του έρωτα
νιώθω πως χορεύω με τη σκέψη σου
για λίγη ώρα στο κενό – στο διάστημα
σαν να αδειάζουμε από τις τσέπες μας
όλα τα όστρακα που μαζέψαμε
τα περασμένα καλοκαίρια και όλα
τα αστέρια του σύμπαντος να γίνουμε
οι ομοούσιοι του πατέρα μας ουρανού
πάνω από τα ίχνη του χρόνου
και την ελεημοσύνη της αβεβαιότητας
έτσι παίρνει αξία κάθε πληγή μέσα μας
όπως σκάει το χρώμα απ τα σύννεφα
πριν διαλυθούν στο άπειρο με τον ίδιο
τρόπο που ακουμπώ τα δάκτυλα σου
σαν ένα χάδι απλώνεται ο καπνός
απ το πρώτο τσιγάρο και σχηματίζει
κύκλους που ξεθωριάζουν και μετά
εξαφανίζονται στο φάσμα της αιωνιότητας
