[περνώ τον κόσμο μέσα απ την τρύπα της βελόνας]
το βράδυ θα έπρεπε να τρώω φρούτα αντί να μένω
όλη τη μέρα νηστικός και να ξαγρυπνώ για να είμαι
αυτός που φαντάζεται πως πάνω του προστίθεται
το πρόσωπο του άλλου και δεν είμαι πια εγώ αλλά
ένας άλλος που όταν λέει “εγώ” δε σκέφτεται μόνο
τον εαυτό του αλλά μια θέση στο θέατρο του χρόνου
μόνο εσύ ήσουν εγώ
μόνο εγώ σε νιώθω σαν να ήμουν εσύ
άραγε διασκεδάζεις με τη διπολικότητά μου κύριε
τα μεθυστικά ζικ ζακ στα παρτέρια του μυαλού μου
όποιες και να ναι οι αμαρτίες μου αν το να αγαπάς
είναι βαριά αμαρτία όποια μορφή παίρνει ο έρωτας
σαν κομψή διάφανη σιλουέτα με λεπτά θαυμαστά
τοιχώματα που στα μαλλιά της αγναντεύω το άπειρο
μόνο εσύ καταργείς τον πληθυντικό
και αρνείσαι κάθε πολλαπλάσιο του δύο
είμαι ένας εξαρτημένος άνθρωπος που ασταμάτητα
ανακαλύπτει λέξεις και τις προφέρει σαν επιθυμίες
για να βρεθεί εκεί που καταλήγουν τα όνειρά μου
αφού κάθε ποίημα αξίζει μια ευτυχισμένη κατάληξη
μόνο εσύ ξέρεις πώς να χτίσεις μια μοναξιά
μέσα στην οποία μπορούμε να χωράμε και οι δύο μας
