[συχνά οι προφητείες επαληθεύονται]
πως να πιω την τελευταία σταγόνα απ
το ποτήρι σου
και πως να χαθείς μέσα σε ένα κόσμο
φυλακή
όπως τον φαντάζομαι στα όνειρά μου
να γίνεις
το σκοτάδι που με αγκαλιάζει και με
παρηγορεί
εκλιπαρώ να μη με ξεκάνει η
μυθολογία της ομορφιάς
που αλλού να αφιερώσω τις άριες της
μοναξιάς μου
πως να αρνηθώ τον αργό θάνατο που
μούδιασε
το χέρι μου απ τα τρυπήματα της
ενέσιμης βελόνας
όπως με διαβάζει προσεκτικά ο ιός
του έρωτα
με αποδίδει με τους συμβολισμούς της
λαϊκής γλώσσας
αλλού η σκληρότητα της παρακμής
και αλλού
η λυσσαλέα επιθυμία της σαρκικής
τρυφερότητας
αν μπορούσα να μιλήσω τι άλλο θα
είχα να σου πω
νιώθω σαν ένας αστερίας που ξέβρασε
η θάλασσα
στην ακτή και ξεραίνεται πάνω στην
άμμο από τον πυρετό
διατηρώντας την ψευδαίσθηση πως
λιάζεται απ τον ήλιο του καλοκαιριού
