[όπου η μέρα συννεφιά εκεί βασιλεύει αντάρα]
στην άκρη του τραπεζιού
τρίμματα από ρόδι μια ψίχα ψωμί
δυο κατοχικά χαρτονομίσματα
που μοιάζουν με άχρηστο ναύλο για τον άδη
μα την αλήθεια δεν υπάρχει πιο αστεία
έκφραση να ακούς πέθανε πλήρης ημερών
και να πιστεύεις πως ο πόνος διορθώνεται
με τις εποχές που αλλάζουν το κόσμου σου
τελεσίδικα – ο αέρας σε παίρνει από κοντά μου
– έτσι τελειώνει η ωραιότητα της γενιάς μου
με εσένα και εμένα – το παλιό και και το νέο
σαν τον σκοπό στην τελευταία της υποθήκη
εξόδιος ακολουθία στον ίδιο τόπο
που γεννήθηκα και μεγάλωσα
μη με εγκαταλείπεις πατέρα
ανάμεσα σε σκιές που με τρομάζουν
αν με γραντζουνάει ένας πειρασμός
διαρκώς αναστενάζει και διαβάζει
το μετά των αγίων ανάπαυσον
του ονείρου μου την μεγαλειώδη αλήθεια
ανατριχιάζω στην ιδέα να μοιράζω
στους ζωντανούς τα πράγματα σου
όταν ο χρόνος σου κοιμάται
και σου είναι πλέον όλα άχρηστα
– όποιος σε τέτοια πληγή έδεσε
μαύρο περιβραχιόνιο για αγαπημένο του
τον έχω στη καρδιά μου
κλαίω το πένθος του χωρίς να ακούγομαι
ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός
διαρκώς μου διαφεύγουν σημαντικές λέξεις
απ΄της ζωής σου τα παρατράγουδα
στα τετράγωνα ορυχεία αυτού του κόσμου
γιατί κάπως έτσι στα τυφλά έζησες πατέρα
και ό,τι σιωπηλά αγαπούσες στο τέλος
με αγκομαχητό το πλήρωσες εξ ολοκλήρου
χωρίς να προκύψει άνοιξη ή καλοκαίρι
χωρίς ποτέ σου να ανέβεις σε εκείνο το τραίνο
που ταξιδεύει εκεί όπου η αιωνιότητα
διαρκεί πολύ περισσότερο απ όσο φαντάζεσαι
με αποκαλυπτική την καθαρότητα του θαύματος
