[ποίημα της ουδετερότητας και του φωτοστέφανου]
ζω τον μήνα που αγαπώ περισσότερο
γιατί ξέρω τα μυστικά του γιατί μου δίνει περισσότερη ζωή
ο ήχος του αέρα του είναι τραγούδι
σχεδόν αποκάλυψη για τα αυτιά μου
και τα πρωινά του τόσο θεραπευτικά
η άπληστη τρυφερότητα του
η σαγηνευτική του μοναξιά
βρες δρόμο στο ταξίδι σου συλλαβίζοντας
ένα σπίτι πατρικό σε ένα σώμα τόσο πληγωμένο
από τη μελωδία της χαμένης φιλοδοξίας
πέφτουν από τα δένδρα κάστανα και ιστοί αράχνης
καρποί της κιτρινωπής ώχρας
ασφαλής μισάνοιχτος δρόμος τρέχω ελεύθερα
μαζί με το απαλό τρέμουλο της σκιάς μου
οι ιστοί αράχνης με τη ήρεμη γεωμετρία τους
τόσο προσεκτικά σχεδιασμένοι και προσκολλημένοι
με τη ένοχη σιωπή μου
με το σκοτεινό μου παλμό
ταιριαστοί με το κοραλλί ή το πιο τρυφερό
χρώμα του σφουγγαριού ή του ανανά
το κίτρινο ανοιχτό
ήχος της καρδιάς όταν χτυπά χωρίς τυραννία
όταν τρέχει το αίμα και ανασταίνεσαι
μετά από τόσο καιρό χωρίς αγάπη σήμερα το πρωί
βγήκε ο σωτήρας της ψυχής μου ο ήλιος
τόσο οικείο φως μπαίνει μέσα μου και μου δίνει μουσική
χωρίς άσκοπα διαλείμματα
είναι η στιγμή που σε αγαπώ πιο πολύ
όταν σου προσφέρω τον εαυτό μου με χαρά
τρέμοντας ανυπόμονα
χωρίς να κοιτάξω την πόρτα που χτυπά το αντίο
έφτασε πάλι ο Νοέμβρης οι μέρες των μικρών ονείρων
οι μέρες των μαραμένων φιλιών
αλίμονο! όταν η καρδιά ακούει
είναι πάντα μια άλλη καρδιά που ανταποκρίνεται
ο μήνας που αγαπώ – μη με αφήνεις στο σκοτάδι
στο άπληστο ξεχασιάρικο και γαλάζιο φως σου
ενώ έρχεται ο βαρύς χειμώνας
η αυγή σου γέμισε το παράθυρό μου όμως
με ή χωρίς εσένα ο ουρανός μου θα είναι μαύρος
