[πετάω από το βαθύ παρελθόν και έρχομαι στο σήμερα]
είδα το περίσσευμα των στοιχείων της φύσης
την απαλότητα της ανθρώπινης πτώσης – την αμηχανία
τις μοναδικές μελωδίες των πολυρυθμικών αισθημάτων
το ηχόχρωμα των διάσπαρτων ανεμοδαρμένων επιθυμιών
και τον μονότονο ήχο των γρύλων που συνθέτουν ύμνους
την αθωότητα στο γέλιο των μικρών παιδιών
τον απόηχο των διαφορετικών εποχών που έζησα
και θέλω να σταματήσω να αποκάμω κάπου στο παρελθόν
να είναι η χειρονομία του άγνωστου σαν στάχυ στον άνεμο
βυθισμένος μέσα σε διαφορετικές ανάσες του έρωτα για τη ζωή
διασχίζω έναν κάμπο από καμμένα κλαδιά μαυρισμένα
απ τη ζέστη του ήλιου και τη μαύρη αύρα της νύχτας
πετάω – όχι ότι φοβάμαι την ελαφρότητα της στάχτης
ούτε τον ψυχρό άνεμο που παγώνει μέχρι και το ατσάλι
αλλά επειδή τα φτερά μου ξεδιπλώνονται τα καλοκαίρια
και λάμπουν μέσα στην καταχνιά της αγρυπνίας
παρακολουθώ σαν την κουκουβάγια την γκρίζα σκιά των άστρων
την έρημη ύπαιθρο που ησυχάζει
το νερό που καθρεφτίζει την ομορφιά του κόσμου
και με βαριά μάτια σηκώνω το πέπλο της αγάπης
και στα φτερά μου κουβαλώ την ψυχή μου που σε ονειρεύεται
artwork : Fabio Viale