[μια βραδυά με τον Ντενίς Λεβάντ]
1.
ξένοι μεταξύ μας
είμαστε σαν τα εγκαταλειμμένα πλοία
αγαπητέ Ντενίς Λεβάντ
χωρίς σημαία
που σημαίνει πως δεν ανήκουμε σε καμία χώρα
με σπασμένα κατάρτια
που σημαίνει πως δεν φτάνουμε ποτέ πουθενά
είμαστε πολίτες του νερού
που ταξιδεύουμε ασταμάτητα
χωρίς ορισμένες ώρες εργασίας
και που δουλεύουμε μερόνυχτα
προσπαθώντας να επιπλεύσουμε
μια εχθρική γη η χώρα των κανιβάλων
εμφανίζεται στον ορίζοντα
ο παράδεισος των ονείρων μας
ο στιγμιαίος αντικατοπτρισμός
μερικές φορές έχουμε την εντύπωση
πως ένα άλλο πλοίο πλέει
στην αντίθετη κατεύθυνση
τότε ξαφνιαζόμαστε ξυπνάμε
βγαίνουμε από το πέπλο της μακαριότητας
επιστρέφουμε στην πραγματικότητα
για να αντιληφθούμε
το πόσο μόνοι είμαστε
με μοναδική μας συντροφιά τον άνεμο
2.
συνεισφέρω
σε σκοτεινούς και άδικους καιρούς
η τρυφερή απόλαυση της ποίησης
γίνεται η παραφορά
που σου υπενθυμίσει της ζωής
το ομορφότερο και πιο φωτεινό θαύμα
3.
Ρεμούνδου 17
στο σοκάκι
από τις βεράντες των πολυκατοικιών
κρέμονται
ηλιοτρόπια πέρα από τον χρόνο
ένδοξες χειρονομίες προς τον ουρανό
το χαρούμενο μάτι που πρέπει να έχουμε
αλλά με συντροφεύουν
σκιές των νεκρών αγγέλων
σκιές από το παρελθόν
μέσα μου αφανίζονται
μαύρα κρίνα σε λευκά χωράφια
η ψυχή μου
ένα τοπίο φωτιάς και καπνού
αλλάζει εικόνα
και γίνεται ένα τοπίο με κήπους
και πίσω από τους κήπους
τα ζιζάνια μεγαλώνουν ως τον ουρανό
δάση ριζωμένα στον καπνό
που είναι αυτός ο δρόμος
όποιον ρωτάμε κανείς δεν ξέρει
μόνο μια αόρατη δύναμη
μας σπρώχνει προς τα εκεί
το χέρι που μοιράζει τον ουρανό
σε όλους όσους είναι και όσους
δεν είναι πια μαζί μας
όπου κι αν βρίσκονται
