[πράγματα που δε θα μπορούσα να τα αγαπήσω πιο λίγο]
στέκομαι στις έξι το πρωί στο μπαλκόνι του πατρικού μου
θέλω να δω τον ήλιο να ξεμυτίζει στον ορίζοντα
μένω εκεί όσο μου αρέσει – κάτι με μαγεύει – μετά πάω
στη θάλασσα για να κολυμπήσω
είναι οι μόνες ώρες που δε σκέφτομαι τίποτα – κάποιος
άλλος θα σκέφτεται για μένα ή θα σκέφτεται μόνο εμένα
νομίζω ότι η ανάσα αδειάζει την ψυχή μου
μια ακόμα μέρα με περιμένει – τι κέρδος
γιατί την αυγή ο ήλιος λέει ένα σωρό όμορφα πράγματα
και ιστορίες που αξίζει να τις σημειώσει κανείς
ποια μοίρα μου χάρισε τέτοιους υπέροχους γονείς
αυτό το μπαλκόνι τη θάλασσα τον ουρανό τον κάμπο
περιπλανώμενος ανάμεσα στις συκιές και τα αγριολούλουδα
σήμερα το πρωί
βουίζει το κεφάλι μου όπως η γάτα ροχαλίζει αν τη χαϊδέψεις
χωρίς πολλά λόγια είμαι πολύ πλούσιος χωρίς να το ξέρω
ή να το υποπτεύομαι
