[hello I love you, won’t you tell me your name?]
μακάρι να σε είχα συναντήσει πολλά χρόνια πριν ή πολλά χρόνια μετά
αφού θα ένας κομήτης θα είχε πέσει στη γη και θα είχαν καεί τα πάντα
μετά τη συντριβή των χρηματιστηρίων ή μετά τον γ παγκόσμιο πόλεμο
και σίγουρα μετά την άνοδο της παγκόσμιας στάθμης της θάλασσας
με όλα τα δάση της γης καμένα – τα λιβάδια τρύπια από βόμβες ναπάλμ
πόσο σπουδαίο έργο τέχνης είναι η αυτοκαταστροφή – να εξαφανιστείς
ως δια μαγείας – να βάλεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου
ή να παραδοθείς στο τεράστιο φίδι που θέλει να καταπιεί όλο τον κόσμο
προτού με καταλάβει η ηλικιακή άνοια εσύ και μια φοβερή πανδημία
ενός ανίκητου ιού θα μπορούσατε να με κάνετε να πιστέψω στη μοίρα
και ίσως να ήμασταν ευτυχισμένοι σε ένα σκοτεινό καταφύγιο
στη σκοτεινή κρυψώνα ενός κούφιου δένδρου περιμένοντας
να σκάσει πάνω μας ένας πύραυλος που μεταφέρει μια πυρηνική κεφαλή
αρκεί την ώρα της εσχατολογίας μας να μου τραγουδούσες αυτό
το υπέροχο τραγούδι hello I love you, won’t you tell me your name?
αυτό που πάντα αναζητώ να ακούσω όταν θέλω να αποκοιμηθώ γλυκά
