Θεϊκή βροχή
Άνυδρη γη,
περνούν οι μέρες
δίχως μιας δροσιάς σταγόνα,
δεν πειράζει,
ήρεμα περνούν οι μέρες
κοιτάζοντας τον ουρανό,
θα βρέξει κάποτε,
είμαι σίγουρη γι’ αυτό.
Τις νύχτες ήσυχη κοιμάμαι.
Κι ένα πρωινό
ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί
και πέφτει ορμητική η βροχή
και με υγραίνει ολόκληρη,
γίνεται μαλακό, γλυκό το σώμα μου
γεμίζει από χλόη πυκνή,
πολύχρωμα λουλούδια
και θάμνους θαλερούς
κι ένα πουλί στα φύλλα μιας ροδιάς
κρυμμένο κελαηδεί.
Γίνεται το κορμί μου γη της Εδέμ.
Ήρθε ξανά ο Νυμφίος
με τη μορφή
της θεϊκής βροχής.
Ήρθε ξανά ο Νυμφίος.
Μελαγχολία
Θα επιτρέψω φέτος στη μελαγχολία μου
να εκδηλωθεί,
θα την αφήσω ελεύθερη να εκφραστεί
με όποιο τρόπο της αρέσει,
έτοιμα έχω τα ποτήρια μου με το φαρμάκι
και σκέψεις ζοφερές υφαίνω
που όμορφα θα με τυλίξουν
στο σκοτεινό κουκούλι τους,
ο χρόνος θα κυλά στυφός
μέσα σε μιαν ατέλειωτη σιωπή,
μακριά, πολύ μακριά οι άλλοι
κι εγώ στο φοβερό μου κόσμο
με τα επικρεμάμενα μαχαίρια.
Ω, φέτος η μελαγχολία μου
θα δικαιωθεί.
