Γράφω εν κεντρική Αφρική την 27ην ή 28ην Ιουνίου 19…, και ώραν 3ην πρωινήν, με τα πρώτα κοράκια, εντός της βιβλιοθήκης της ιδιοκτήτου, και ικανής να στεγάσει ένα λόχο, επαύλεώς μου, ευρισκομένης εις τα κράσπεδα της πόλεως, και παρά τας εκβολάς του ποταμού Βούρι, όπου κατοικώ εγώ και ο κούκος από επταετίας.
Ο κάτωθι υπογεγραμμένος Σ.Π…, πρώην αρχαιοπώλης και ιδιοκτήτης ξενοδοχείων, και πάλαι ποτέ επιφανής κάτοικος της πόλεως Γάνδης, δηλώ υπευθύνως, και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, ότι βρίσκομαι από ψυχολογικής απόψεως στα πρόθυρα της καταστροφής· ότι οικονομικώς κοντεύω να καταρρεύσω· και ότι η υγεία μου έχει κλονισθεί στο απροχώρητο. Το τελευταίο το αποδίδω όχι τόσο στα χρόνια που με πήραν, όσο στις αϋπνίες, στο άγχος που μού φέρνουν οι αναμνήσεις και οι τύψεις, και στους ρευματισμούς· αρκεί να πω πως αυτή τη στιγμή που γράφω φορώ γάντια μέχρι τους ώμους, και με δυσκολία σφίγγω την πένα.
Δηλώ επιπροσθέτως, εις επήκοον των νυχτερίδων, των κουνουπιών, των μάντηδων, των απαισίων τριγμών των επίπλων μου, που είχα την απερισκεψία να κουβαλήσω μαζί μου από την Ευρώπη, και τέλος της βροχής, που δεν εννοεί να σταματήσει μέρες τώρα, ότι έτσι ή αλλιώς δεν έχω λόγο υπάρξεως. […]
Τέλος, εύχομαι να με σωριάσει νεκρό καμιά ηλίαση, αλλά πολύ αμφιβάλλω, γιατί έχω το συνήθειο να κυνηγάω τις σκιές. […]
Πολλές φορές, τη νύχτα, όπως παραληρώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αισθάνομαι μέσα στο σκοτάδι την κορυφή της κωνικής κουνουπιέρας μου να με καλεί, σα να πρόκειται να πετάξει αυτό που είναι μέσα μου, και να μείνει το σώμα μου αδειανό στο στρώμα. […]
Τι ειρωνεία. Από μικρό παιδί το αίσθημα αυτό με απωθούσε-τού να ξέρω πού θα με θάψουνε. Μπορούσα να μένω αδρανής μία ολόκληρη μέρα, σκεφτόμενος αυτό. […]
Ας ελπίσουμε πως όταν πεθάνω δε θα είναι η περίοδος των βροχών γιατί σκέφτομαι τη βροχή που θα φάω κάτω από το χώμα, επί βδομάδες ολόκληρες, και με πιάνει ρίγος… Εκείνο που απεχθάνομαι περισσότερο είναι η υγρασία του χώματος, που θα εισχωρεί, με σταλαγματιές, μέσα από το ξύλο που θα με περιβάλλει… Ας αφήσουμε τον εξευτελισμό από τους πρώην φίλους μου, που θα με μελετάνε με τη βροχή, παίρνοντας το ουίσκυ τους στο σαλόνι του “Ατλάντικ”.
[Νίκος Καχτίτσης,
Ο Εξώστης
***
μια επιλογή του Τηλέγραφου
για έναν άγνωστο
κρυφό αναγνώστη
με την ελπίδα να λειτουργήσει
ως ερέθισμα για την ανάγνωση
ενός υπέροχου κειμένου
ή ενός εξαιρετικού βιβλίου]
