Οι γυναίκες αλλάζουν διάθεση ανάλογα με το φεγγάρι, χορεύουν με τις ρίζες των δένδρων, σε ποτάμια από αίμα και παλίρροιες. Οι γυναίκες τραγουδούν τραγούδια που μόνο η ευγένεια της ψυχής μπορεί να ακούσει και να κλάψει σε μια γλώσσα ξεχασμένη. Οι γυναίκες συγκρατούν τη σοφία στο σώμα τους και γεννούν όνειρα ακατάπαυστα με την ορμή του ποταμού. Οι γυναίκες ξέρουν πώς όλα είναι ρευστά. Οι γυναίκες ξέρουν πότε να πάψουν να πονούν με τον πόνο που ήταν πάντα πολύ βαρύς για να τον μοιραστούν με άλλους. Οι γυναίκες κρατούν μυστικά κρυμμένα στα κόκκαλά τους και αφήνουν ίχνη του εαυτού τους εκεί που μπορούν να βρουν οι κόρες τους όταν έχουν πια εξαφανιστεί. Και αν έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι γυναίκες αλλάζουν γνώμη όπως ο άνεμος, είναι επειδή έπρεπε να μάθουν να τρέφονται με άπιαστα πράγματα όπως λέξεις, αρώματα και αχτίδες από το φεγγαρόφωτο. Οι γυναίκες γεννήθηκαν για να αγκαλιάζουν, να καταπραΰνουν να επιδιορθώνουν και να πληρώνουν τα σπασμένα, την πείνα και την απώλεια της αθωότητας. Αυτός είναι ο λόγος που οι γυναίκες περπατούν σαν μια αργή βροντή. Γι’ αυτό οι γυναίκες περνούν μια αιωνιότητα υφαίνοντας με βελούδο, με κεριά και με μαγεία σε ένα ύφασμα που δεν θα αλλοιωθεί ποτέ, παρά τις νύχτες που περνούν κυνηγώντας τις άγριες, μελαγχολικές επιθυμίες, τα πρωινά ατελείωτων αγγαρειών και μια ολόκληρη ζωή δημιουργώντας αγάπη για τους άλλους. Οι γυναίκες ξέρουν γιατί πρέπει να αλλάξουν οι εποχές και γιατί δεν αλλάζουν οι κύκλοι της ζωής, του θανάτου και της γέννησης. Και όπως η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, οι γυναίκες ξέρουν πάντοτε περισσότερα από όσα μπορούν να σου δείξουν ποτέ πως γνωρίζουν.
[artwork : Schroeder Virginie]
